۳۷ سال

بابایی ۳۷ سال از رفتنت گذشت.....

سال هاست که رفته ای ...

دقیقه های نبودنت را می گویم

پیر شده ام پا به پای پنجره هایی

که پشت تمام آن ها

                    تو ایستاده ای  ...

و من بارها به خیال دست های تو

برای هر شاخه  درختی

که در نوازش باد تکان می خورد

دست تکان داده ام و

برای هر قاصدکی که بر شانه ام می نشیند

بوسه ای فرستاده ام ...

باران که می بارد

یادی از چشم های خیس من کن ...

که بی چتر و تکیه گاه

              به یاد زخمی سخت ...

              مثل گنجشکی سرما زده

               گوشه ای تنها ...

                                          بر خود می لرزد ...

گنجشکتو دریاب عشقِ جان و جانِ جانانم ....

دلتنگتم :(

نتونستم امسالم برا سالگرد شهادتت کاری کنم خیلی داغونم...

مثه قبلنا شدم که هیچ حرفی دلم نمیخاد بزنم. فقط میخام بشینم و نگات کنم... دلم میگیره وقتی میبینم همه راحت میان مزارت و من اینجا.. . 

راستش خسته شدم این چند سال انقد حرفامو ریختم تو خودم.. میخام بازم باهات حرف بزنم. میخام انقد حرف بزنم خسته شی از دستم.. وقتی نگات میکنم انقد حرف دارم و نمیتونم برنم که فقط اشک میریزم... بابایی 

بابایی خودمی بابایی باشه؟ فقط خودمممممممممم.